Gelmişine geçmişine sövmek istersin ve susarsın ya biliyorsundur bir şey değişmeyecek değişse bile sana fayda etmiyecek işte öyle bir durum. Hayatımdan çıkarmışım sen de çıkmışsın 2 yıl sonra özlemek niye sensiz yapabildiğim güçlü olup dik durduğum için intikam çaban mı? ikinci bir şans demek sadece gelecek hataların üstü örtülmüş beklentisidir ben sana bu şansı vermiyorum şimdi siktir git aklımdan yanımdan ve hayatımdan yerin yok artık...

Kaçış!

Bazen başımı alıp çok uzaklara gitmek istiyorum ama sonra kendime diyorum mesele başını alıp gitmek değil kafandakileri bırakıp gitmek tabi gidebilirsen... Zaten hep kaçtığımız için kapatamıyoruz bazı defterleri ,kalıp savaşmak belki en doğrusu ama hep bir kaybetme korkusu korkunun yanında ne kaybedeğimizi bile bilmemek, kazanacaklarımızı hesaba katamamak iç savaşımızdan bile yenik çıkmak... Daha ne olsun ama kaçıyorum bilmediğim bir şehirdeyim, karmaşık sokaklarda, yabancı insanların arasında ilerliyorum ya kendime yabancılaşıcam ya da hiç olmadık biriyle tanışıcam....

Herkes mi bana benziyor???

Kimse sana benzemiyor biliyor musun? Kimse senin gibi bakmıyor ,senin gibi konuşmuyor, senin gibi gülmüyor, senin gibi sevmiyor ben artık dayanamıyorum ya sen nasıl yapıyorsun? Hani benden başkasıyla olamazdın... HERKES Mİ BANA BENZİYOR!!!

Pişmanlıklarımızla müebbet yemişiz...

Evet kabul ediyorum yaptığım çok şeyden pişmanlık duydum kendimi mutluluk oyunlarında bulsam bile kendimle kaldığımda hep hesaplaştım iyi de neden kurtulamadım pişmanlıklarla müebbet yediğim için mi?
Hiç doğrularım olmadı mı? ya da bu doğrular kime göre, neye göre yaşandı... Anlıyorum büyüdükçe benim ne pişmanlıklarım ne doğrularım kendimin olamadı...

Ben aşka aşığım kişi ve kurumlar işin içine girince bi terslik oluyor hep, baktım ben de olmuyor kişileri çıkardım hayatımdan, sevmeyi sevdim aşık olmayı sevdim... İçimde yaşamayı seçtim anca orada kirlenmeyecek bu duygular dışa çıktığı anda mahvolacak biliyorum kalbim eskisi gibi çarpmayacak, içim ürpermeyecek düşlediğimde seni böylesi daha iyi....

Yağmur beni hep hüzünlendirmiştir nedenini bilmiyorum ama bana hep ağlayan birini anımsatıyor düşünürken sessizlikte bazen kendim oluyorum bazen de bi başkası, gök gürültüsü ise sanki ağlamasına sebep olan bi haykırış gibi.. Cama, yere , hatta bir yaprağa bile düşen yağmur damlaları bir melodi oluşturuyor beynimde ve dinlediğim tüm müziklerden daha coşkulu ve içten geliyor bana... İşte huzur bu diyorum sonra bakıyorum ki bunun adı sanırım yağmurdan gelen YALNIZLIK......